Politycznym nośnikiem ideologii liberalnej na forum europarlamentu jest dziś Porozumienie Liberałów i Demokratów na rzecz Europy (ALDE), występujące pod tą nazwą od 2004 r., kiedy zawarto porozumienie pomiędzy Partią Porozumienia Liberałów i Demokratów na rzecz Europy i Europejską Partią Demokratyczną. Choć ALDE jest więc stosunkowo młodą inicjatywą polityczną, to jednak liberałów należy postrzegać jako stały elementem krajobrazu politycznego w ramach PE. Uczestniczą oni w bezpośrednich wyborach do PE tak długo, jak socjaldemokraci czy chadecy. Nigdy jednak nie uzyskali oni podobnego stopnia relewantności, jak dwie wymienione wcześniej grupy. W pierwszych wyborach bezpośrednich do PE zdobyli oni 40 mandatów, z czego blisko połowa była zasługą centroprawicowej Unii dla Francuskiej Demokracji, która uzyskała najwyższy wynik spośród wszystkich ugrupowań uczestniczących w rywalizacji wyborczej we Francji. Pozostałe ugrupowania wchodzące w skład ówczesnej Grupy Liberałów i Liberalnych Demokratów (LD) dysponowały raczej skromną bazą elektoratową, co przekreślało szanse na skuteczne pozyskiwanie poparcia wyborczego.
W okresie 1979-1989 liberałowie stanowili piątą pod względem wielkości grupę polityczną w PE. Przed nimi plasowali się socjaldemokraci, chadecy, konserwatyści z grupy Europejscy Demokraci oraz komuniści. Dopiero wybory w 1989 r. pozwoliły frakcji, działającej wówczas pod szyldem Liberałowie i Liberalni Demokraci (LDR), umocnić się na arenie parlamentarnej w PE. Zdobywając 49 mandatów, liberałowie stali się czwartą siłą polityczną w PE, wyprzedzając komunistów. Główne zaplecze polityczne LDR stanowiło 6 ugrupowań funkcjonujących na francuskim rynku politycznym, które wprowadziły do europarlamentu w sumie 13 swoich przedstawicieli. Niemały wkład w awans polityczny LDR miała też portugalska Partido Social Democrata (PSD), która, uzyskując wysokie poparcie wyborcze, obsadziła w konsekwencji 9 miejsc w PE. Kolejna elekcja przyniosła liberałom rozczarowanie, gdyż jej skutkiem było zmniejszenie wielkości ich grupy (z 49 do 43 eurodeputowanych) (Nancy, 2015: 28). Zanotowanie pięć lat później lepszych wyników przez partie wchodzące w skład ELDR pozwoliło liberałom odbudować pozycję polityczną.
Największy sukces odnieśli oni jednak dopiero w 2004 r. Nie miało to jednak związku z rozszerzeniem UE na państwa z Europy Środkowo-Wschodniej (tylko litewskie partie istotnie wzmocniły ELDR), lecz głównie z przesuwaniem się sympatii wyborców w kierunku ugrupowań o charakterze liberalnym w państwach zachodnioeuropejskich. Egzemplifikacją tej tezy są relatywnie dobre wyniki wyborcze Liberalnych Demokratów w Wielkiej Brytanii (zdobyli oni 12 mandatów), Wolnej Partii Demokratycznej (FDP) w Niemczech (partia ta wywalczyła 7 miejsc w PE) czy francuskiej UDF (11 mandatów). Elekcje do PE w 2009 i 2014 r. nie były już dla liberałów aż tak udane. W 2009 r. uzyskali oni 84 mandaty (o 4 mniej niż pięć lat wcześniej), a rezultatem rozstrzygnięć wyborczych w 2014 r. było dalsze osłabienie ich frakcji, w wyniku czego na początku 8 kadencji PE ich reprezentacja składała się z 67 przedstawicieli. Po kolejnych wyborach europejskich w 2019 grupa została zastąpiona przez nową frakcję o nazwie Odnówmy Europę. Składa się ona ze 108 europosłów i jest trzecią siłą polityczną w PE.
Liberalizm